Θαλασσαετός (Haliaaetus albicilla), Στεπογέρακο (Falco cherrug)

Θαλασσαετός (Haliaaetus albicilla)

Είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς αετούς της Ελλάδας με άνοιγμα φτερών 190 – 240 εκ. και χαρακτηριστική λευκή ουρά στα ενήλικα πουλιά. Τον χειμώνα στους μεγάλους υγροτόπους της Βόρειας Ελλάδας και κυρίως στο δέλτα του Έβρου συγκεντρώνονται αρκετοί νεαροί θαλασσαετοί που έρχονται από βορειότερα για να περάσουν το χειμώνα.
Τα ζευγάρια θαλασσαετών που φωλιάζουν στη χώρα μας δεν ξεπερνούν τα 6 και βρίσκονται όλα στη βόεια και βορειοανατολική Ελλάδα.
Ο θαλασσαετός τρέφεται με ψάρια, θηλαστικά, υδρόβια πουλιά αλλά και ψοφίμια. Οι φωλιές των θαλασσαετών είναι πάντα σε δέντρα, σε παρόχθια δάση ή σε λοφώδεις περιοχές. Η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινά πολύ νωρίς και ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου κλωσάει αυγά. Όπως όλα τα μεγάλα αρπακτικά είναι είδος που υπερασπίζεται την επικράτεια του. Πριν ξεκινήσει η φωλεοποίηση το ζευγάρι κάνει γαμήλιες πτήσεις που περιλαμβάνουν μεγάλους κύκλους ψηλά στον ουρανό, απότομες βουτιές του πάνω πουλιού προς τα κάτω, άγγιγμα των ποδιών, καθώς κι έντονα καλέσματα κοντά στη φωλιά.
Στεπογέρακο (Falco cherrug) 

Το Στεπογέρακο είναι μεγαλόσωμο γεράκι που έχει παρατηρηθεί και φωτογραφηθεί στο παρελθόν στην Κατάκαλη. Πρόκειται για είδος που έχει παρατηρηθεί ελάχιστες φορές στην Ελλάδα. Δεν φαίνεται ότι αποτελεί τακτικό επισκέπτη, αλλά λόγω του ότι δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, και του ότι δεν βρίσκονται συχνά έμπειροι στην αναγνώριση αυτού του είδους ορνιθολόγοι στην περιοχή, είναι εντελώς άγνωστη η συχνότητα παρουσίας του. Ανήκει στην τάξη ιερακόμορφα.
Περιγραφή: Τα ενήλικα έχουν άσπρο κεφάλι, με μικρές σκούρες πιτσιλιές ή χρώματα. Τα μουστάκια του προσώπου είναι μικρά και ασαφή. Το πάνω μέρος του σώματος είναι σκούρο καφέ ενώ το κάτω είναι άσπρο με πολλές σκούρες καφέ κηλίδες, ιδίως στην κοιλιά και στους μηρούς. Τα νεαρά είναι πιο σκούρα, ιδίως στο κάτω μέρος. Κήρωμα και πόδια γκριζογάλανα σε μικρή ηλικία και κίτρινα στα ενήλικο.
Γενικά χαρακτηριστικά: Είναι το μεγαλύτερο γνήσιο γεράκι της χώρας μας και μόνο με τον Χρυσογέρακα μπερδεύεται. Είναι πάντως πιο βαρύ τόσο στο πέταγμα όσο και όταν κυνηγάει, γι" αυτό άλλωστε και προτιμάει πιο αργοκίνητη λεία από τα αλλά γεράκια. Περνάει πολλές ώρες καθισμένος στο χώμα και συχνά πετάει χαμηλά πάνω από το έδαφος. Χρησιμοποιείται πολύ από τους Μουσουλμάνους Ιερακοθήρες και κυρίως για το κυνήγι των αγριόγαλων.
Οικότοπος: Είναι αρπακτικό των ανοιχτών εκτάσεων της Ευρασίας. Προτιμάει κυρίως στέπες, μισοδασωμένες πεδιάδες, χαμη­λούς λόφους και, πιο σπάνια, ψηλά οροπέδια. Το χειμώνα συχνάζει κυρίως σε υγρότοπους.
Βιολογία: Δείχνει φανερή προτίμηση στα τρωκτικά και ιδιαίτερα στους Σπερμόφιλους (C. citellus).
Τρέφεται επίσης με πολλών ειδών πουλιά μεσαίου ή και μεγάλου μεγέθους καθώς και ερπετά. Φωλιάζει σε δένδρα ή σε βράχους, συνήθως δε καταλαμβάνει τη φωλιά κάποιου κορακοειδούς. Αρχές του Απρίλη γεννάει 4-5 αυγά πού τα κλωσάει μόνο το θηλυκό για 28-30 ήμερες. Όταν υπάρχει αρκετή τροφή επιζούν όλα τα μικρά, πού κάνουν το πρώτο τους πέταγμα στην ηλικία των 40-45 ήμερων.
Κατάσταση στην Ελλάδα: Είναι πολύ πιθανόν ότι ο Κυνηγογέ­ρακας φωλιάζει κάπου στη Β. Θράκη αλλά αυτό δεν έχει ακόμη αποδειχθεί. Είναι πάντως σπάνιος στην χώρα μας και λίγα μόνο άτομα ξεχειμωνιάζουν στους μεγάλους υγρότοπους της Β. Ελλάδας ή απλώς περνάει κατά τη μετανάστευση του.

Πηγή: http://katakali.net

Στέργιος